Skoki przez Przeszkody to najpopularniejsza i najczęściej pokazywana w mediach dyscyplina jeździecka. Pierwsze oficjalne zawody w skokach przez przeszkody zorganizowano w 1864 roku w Dublinie i sport ten został umieszczony w programie igrzysk olimpijskich począwszy już od drugiej olimpiady nowożytnej rozegranej  w 1900 roku w Paryżu.

Zawody w skokach przez przeszkody odbywają się na placu konkursowym /parcour/, na którym w zależności od klasy i rodzaju konkursu ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód. Podstawowe rodzaje przeszkód to stacjonata, oxer, tripplebarre, mur, bramka i rów z wodą.

Trudność konkursów jest stopniowana według specjalnego systemu klas odnoszącego się do wieku koni i umiejętności zapisujących się do nich par : jeździec-koń.

W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone miedzy innymi maksymalną wysokością przeszkód:
- LL - 80 cm
- L - 100 cm
- P - 110 cm
- N - 120 cm
- C - 130 cm
- CC-1 - 140 cm
- CC-2- 150 cm

Na poziome Grand Prix rozgrywane są konkursy  CC-3.

Stopień trudności toru przeszkód jest precyzyjnie skorelowany z listą startową konkursu, jego rodzajem i klasą oraz rangą imprezy. Jego konstrukcja opiera się na odpowiednim dopasowaniu zadań parkurowych, które wynikają:  z optyki i  rozmiarów przeszkód, z dystansów pomiędzy nimi, kształtu linii całkowitego przebiegu w konkursie, w tym geometrii  zakrętów oraz geometrii linii na określoną ilość kroków galopu /foule/.

Na popularność i widowiskowość zawodów w skokach przez przeszkody wpływają między innymi jasne i proste przepisy ich rozgrywania.  W ponad dwudziestu rodzajach konkursów skoków przez przeszkody podstawą klasyfikacji sportowej jest najkrótszy czas przebiegu i najmniejsza liczba błędów, którymi są:
-strącenie przeszkody /4 pkt karne/,
-odmowa skoku / pierwsza-4pkt karne, druga-eliminacja/,
-upadek jeźdźca lub konia i jeźdźca /eliminacja/,
-pomylenie trasy przebiegu /eliminacja/  
-przekroczenie normy czasu /pkt karne/.